مهندس علی اکبر عادلی
کارشناس حمل و نقل
حمل و نقل کارآمد نیاز اصلی توسعه اقتصادی و اجتماعی است. از دیدگاه تاریخی، توسعه حمل و نقل نشان‌دهنده رفاه اجتماعی و موفقیت اقتصادی کشورها است. سامانه حمل و نقل توسعه یافته، کارامد، ایمن و بی‌خطر، دسترسی به بازارها، محل کار، مراکز آموزشی و خدماتی را آسان کرده و در بسیاری موارد باعث کاهش فقر در کشور ها می‌شود.
با این همه، حمل و نقل نیروی محرکه اصلی تقاضای رو به رشد انرژی در جهان است که تاثیر زیادی بر محیط زیست گذاشته است. پایداری حمل و نقل با تغییرات اجتماعی، اقتصادی، جمعیتی و زیست‌محیطی شکل می‌گیرد. عواملی که می‌تواند زندگی مردم را تحت تاثیر قرار داده و جوامع بشری را دگرگون کند. اما با همه مزایایی که الگوهای مختلف حمل و نقل در ساختار اجتماعی و اقتصادی مردم جهان ایجاد کرده است، به لحاظ مصرف انرژی و انتشار گازهای گلخانه‌ای پیامدهای زیان‌باری هم دارد. این امر با آرایش تغییرات اقلیمی و عدم تناسب زیرساخت‌ها و خدمات حمل و نقل، هر روز بغرنج‌تر می‌شود.
اما با نادیده گرفتن اثرات جانبی، نقش حمل و نقل را نمی‌توان برای دسترسی به هدف‌های توسعه پایدار کشورها نادیده گرفت. چون با توجه به مزیت‌های ارزش افزوده و ایجاد اشتغال سامانه‌های حمل و نقل زمینی، چه جاده‌ای و چه ریلی باید آن را به عنوان بخشی از عوامل توسعه پایدار کشورها در نظر گرفت. بنابراین با توجه به این اهمیت، باید سیاست‌گذاری‌های حمل و نقل مبتنی بر رویکردهای یکپارچه بوده و اقداماتی مانند کاربری زمین، توسعه زیر ساخت‌ها، سامانه‌های حمل و نقل عمومی و شبکه‌های تحویل کالا و مسافر نیز باید در جهت ارایه حمل و نقل مقرون به صرفه، کارامد، ایمن و بی‌خطر و با دیدگاه بهبود بهره‌وری انرژی، کاهش آلاینده‌ها و تراکم ترافیک انجام گیرد.
