مدیریت حمل و نقل فرآورده های نفتی یعنی این ماده سوختنی باید به همه جا برسد

راه آهن، هنوز نمی تواند ارتباط موثری را میان تولیدکننده و مصرف کننده نهایی برقرار کند.

• جا به جایی ریلی فرآورده های نفتی در فواصل کمتر از چهارصد کیلومتر، فاقد توجیه اقتصادی است

سهم ریل از حمل و نقل فرآورده های نفتی، ناچیز، درمواردی خطرناک و تحلیل آن تا حدودی پیچیده است. بخشی از این پیچیدگی، ناشی از تعریفی است که از فرآورده های نفتی ارائه می دهیم. گستره ی این محصولات بسیار متنوع است: نفت خام، گاز، سوخت مایع، میعانات گازی، محصولات پتروشیمی و بنزین، همگی در این محدوده قرار می گیرند. روش حمل نیز متنوع است: جاده، دریا، ریل و خطوط لوله از این بازار سهم دارند. به این روش ها می توان سوآپ را نیز اضافه کرد.

سهم هریک از روش ها در حمل سوخت

براساس هدفگذاری سال 1404، می بایست 30% فرآورده ها، از طریق جاده و ریل جا به جا شوند. هم اکنون سهم بازار حمل و نقل جاده ای 40% و حمل ریلی، درحدود 5% است. بنابراین و در نگاه نخست، دلیلی برای افزایش سهم بخش ریلی و برنامه ریزی در این زمینه مشاهده نمی شود؛ به ویژه که افزایش سهم ریل، در بهترین حالت، به کاهش سهم حمل جاده ای می انجامد و عدد مجموع، تغییری نخواهد کرد. به دیگر سخن، ابتدائا، به نظر می رسد، سیاست درست تر، افزایش سهم انتقال از طریق خطوط لوله است. به نظر می رسد حجم انتقال فرآورده ها از طریق خطوط لوله افزایش خواهدیافت؛ اما این افزایش لزوما به تغییر میزان سهم بازار منجر نمی شود. برنامه های دولت برای افزایش ظرفیت خطوط لوله از دو متغیر اصلی تبعیت می کند: نخست تکمیل رینگ خطوط لوله، به گونه ای که اختلال واردات گاز به کمبود منجر نگردد،..

ادامه این مطلب را می توانید در شماره 347 ماهنامه صنعت حمل و نقل بخوانید.