مطالعات جدید نشان می‌دهد که نبود رویکردی یکپارچه برای قانون‌گذاری درمورد اتومبیل‌های بدون راننده- اتومبیل‌های هوشمند- موضع‌گیری در اینباره را دشوار کرده است. هر چند که این نوع اتومبیل‌ها با برنامه‌های امنیتی خاصی به بازار عرضه می‌شوند، باز هم گاهی این برنامه‌ها با قوانین حمل و نقل شهری در تعارض‌اند. پاسخ به این سؤال که در صورت برخورد ماشین‌های بدون راننده با عابر یا در صورت برخورد شدید با یک مانع و جراحت سنگین سرنشینان چه کسی را باید مقصر دانست دشوار و پیچیده به نظر می‌رسد.
باید گفت که تبیین قوانین و برنامه‌هایی که خواسته‌های مالکان این دست ماشین‌ها و آسایش خاطر عابران را فراهم آورد در نوع خود به تعارضی اجتماعی بدل شده است.
