سید محمود نعیمی
آیا خرابی جاده ها، خستگی و خواب آلودگی راننده ها به علت نبود استراحت گاه ها، و فرسوده بودن ماشین‌های سنگین تنها به نبود اعتبارات مربوط می شود؟. مسلماً خیر.خوش‌بختانه ما در کشوری زندگی می کنیم که بودجه برای طرح های عمرانی و تکمیل زیرساخت ها کم نیست. کما این که می بینیم طبق گفته مسئولان، برای ساخت پارک پردیسان در تهران هزار میلیارد تومان هزینه می شود و بازهم قراراست شهرداری در بودجه امسال 50 (پنجاه) میلیارد تومان دیگر نیز به این پارک اختصاص داده شود(نقل از روزنامه صنعت، تجارت، ص 18، 22/4/95). نبودبرنامه ریزی برای ترمیم جاده ها و نوسازی ناوگان جاده ای و مدیریت کارآمد درسامان دهی حمل ونقل جاده ای را نباید دلیل کمبوداعتبارات دانست و درعین حال متولیان امر در مقام مقایسه بگویند که یک راننده اروپایی بیش از 4 برابر راننده ایرانی در سال مسافت طی می کند و قس علی هذا.
باچنین مشکلات جان فرسا، راننده ها ی ایرانی همین مقدار را هم که طی می کنند واقعاً جای تقدیردارد. مگر ما برای این راننده ها چه امکاناتی فراهم کرده ایم که از آن‌ها توقع طی مسافت بیش از این را داریم؟مگر این راننده های ما دوست ندارند مثل راننده های کشورهای اروپایی پس از طی چند صد کیلومتر رانندگی و خستگی زیاد، در رفاه کامل استراحت کنند؟ واقعاً کدام راننده دوست دارد سرنوشتی این چنین داشته باشد؟
در استرالیا رانندگان برون شهری پس از یکی دو ساعت رانندگی در جاده، ملزم و موظف هستند در استراحت گاه های بین راهی توقف کرده و ده پانزده دقیقه استراحت و نرمش اجباری داشته باشند تا بتوانند با آرامش بیشتر به راه خود ادامه دهند. شعار مندرج در روی تابلوی این استراحت گاه ها بسیار گویاست:
Rest, Revive, Survive یعنی استراحت کن، تجدید قوا کن، زنده بمان.
ادامه این مقاله را در شماره 350 ماهنامه صنعت حمل ونقل مطالعه کنید
